Dat was ik vanmiddag. Nou, wat een ellende vroeger zeg. Ik heb 5 uren in de plaggenhut “gewoond”, met een blubberplas voor de deur en in de hut, een lekkend dak, het ongedierte in de karnemelk en in mijn haar… brrrrrr…. , vreselijk vol met 4 kinderen en zat ik te bibberen van de kou. Gelukkig waren het maar 5 uurtjes… de echte Iebeltje met man en 11 kinderen hebben er zo’n 30 jaar gewoond…
Nu zit ik in mijn warme huisje, lekker gedouched en geurend naar zeep. Mijn buikje vol en slaperig.
Maar leuk om te doen was het zeker…
Hier een paar extra foto’s.
7 Comments
Ik herken je nauwelijks, hahahahahaha!!! Hartstikke leuk Hanny!!
geniet je wel weer van die luxe hè!? 😉
Knuf, Margriet
Nou, dat zeker Margriet. Ik kon om half vijf zeggen “genoeg, ik ga naar huis”. Moet er niet aan denken om zo te moeten wonen. Je hoeft er niet elke dag bij stil te staan, maar zo nu en dan beseffen dat wij welvaart kennen is wel eens goed.
Geweldig deze foto. Zomaar, floep, terug in de tijd van je voorouders …. het zal beslist vochtig geweest zijn daar, maar zeker ook leuk om te doen 😉 Was het een beetje druk eigenlijk, leuk publiek?
Het was erg druk na de flinke buien. Heb heel wat mensen ietwat wijzer gemaakt wat betreft de leefomstandigheden vroeger. Wat betreft de plaggenhut dan. Er was natuurlijk veel meer te beleven in het museum, maar daar heb ik weinig van meegekregen.
Je andere foto’s zijn ook leuk zeg. Wat een sfeertje zo. (kon miniatuur zijn) Al kan ik me voorstellen dat dat voor een paar uur genoeg is. Jarenlang op zo’n kleine ruimte is wel heel beperkt.
Ik heb het vaker dat ik denk zo als nu: De mensen van toen moesten ’s weten dat jij in hun huisje bent, dat op de foto neemt, in kleur en digitaal over zend naar een server zodat het binnen no-time wereldwijd zichtbaar is op een doos dat computer heet. Onvoorstelbaaar toch, en zo’n foto voelt bijna als ontering van erfelijkgoed. Slaat misschien nergens op maar zo voel ik dat.
Zo zat ik daar dan als Iebeltje en ik vond het heel raar wanneer mensen in dat hutje op hun mobieltje keken om te kijken hoe laat het was. Ik zat in mijn rol en beschuldigde deze personen dan ook van “hekserij” en liet merken dat ik daar niet van gediend was.
Wat jij nu zegt beleefde ik een aantal keren bij oudere familileden. Het ongeloof en onbegrip. Ze schudden dan hun wijze hoofden en gaven mij het gevoel dat de wereld ontspoorde. Maar vooral het gevoel dat deze digitale wereld onwerkelijk is en ver van alle wezenlijke en aardse zaken af staat. Melk komt uit de fabriek en niet meer van de koe…