Trompke weblog en Art

Petra is lid van ons miniatuur-clubje van Friesland. En ze is ook een lieve vriendin geworden. Petra is ziek, erg ziek, en ze wordt nooit weer beter. Het gaat alsmaar slechter en slechter. En wat mij nu zo verdrietig maakt is die hopeloosheid, die onmacht. En Petra? Die is altijd vrolijk en bezig met haar leven te vullen met zoveel kwaliteit als maar mogelijk is. Ze aanvaart haar ziekte als onvermijdelijk. Zij vecht maar door. Maar de laatste keer dat ik haar sprak werd ze al iets depressiever, moe was ze. Ze belde me met mijn verjaardag vanuit het ziekenhuis en kon nauwelijks praten, maar toch belde ze.
Ze lag al weer een poosje in het ziekenhuis maar wilde koste wat koste met haar nichtje, die ze als dochter beschouwt, naar Disney in Parijs. Ze is gegaan. Pure wilskracht heeft haar gebracht. Maar weer terug belandde ze weer in het ziekenhuis. Daar ligt ze nu nog. Ze wil percee naar de poppenhuisbeurs in Peize, maar ik ben bang dat niet gaat lukken.
Een andere vriendin houdt me op de hoogte hoe het gaat. Zij belt elke dag met Petra. Ik ben te laf. Ik durf niet te bellen en vreselijk vind ik dat. Dat ik dat niet durf. “Gewoon doen!”, zeg ik dan tegen mijzelf. Maar ik doe het niet. Ik ga liever naar haar toe, breng dan wat leuke doe-het-zelf-pakketjes mee en wat andere mini-spulletjes. Wanneer het haar lukt zit ze te knutselen in bed. Ze maakt van tevoren thuis allerlei pakketjes die ze mee kan nemen naar ons knutselclubje of naar het ziekenhuis. En daar zit ze dan, in bed knutselend bezig met bloemetjes en andere minifrutsels. Dat mini-gebeuren krikt haar helemaal weer op. Als het therapeutisch werkt voor iemand dan is dat wel voor Petra. Dolenthousiast is ze wanneer ze weer iets heeft ontdekt of uitgevonden.
Ik heb veel bewondering voor Petra. Zoals zij in het leven staat. Zo positief en verdraagzaam, vriendelijk en begripvol. Ze is al dankbaar wanneer ik alleen maar aan haar denk ook al zou ik helemaal niks van me laten horen.
Ik hoop dat ze er weer bovenop komt en opnieuw de kracht vindt om naar ons clubje te komen. Maar ik hoop ook dat haar leven kwaliteit houdt, dat ze blijft wie ze is en niet wegzakt in een poel van ellende en depressie. Ik kan daar niet veel toe bijdragen, maar ik ga wel mijn best doen voor dat kleine beetje. Dat beloof ik…. want is dat niet waar het om gaat in dit leven?

—

Reacties: