Toen ik ‘m af had dacht ik… he… doet me ergens aan denken. Mijn nicht Marmod had ook iets gemaakt met blue en iets anders met van die zwarte streepjes. Toch is deze spread helemaal spontaan ontstaan. Dat vind ik toch het fijnst om te doen. Pagina’s pakken en beginnen zonder na te denken. Wel een beetje natuurlijk, anders komt er niks. Ik zat echt blauw te wezen… bleh.. en had ook geen zin in plakken. Ben wel begonnen en heb op een pagina een brief geschreven. Toen ging het verder vanzelf. Diepzinnig is ie niet, misschien ietwat saai. Maar het is wederom een stukje van mij en dan is het goed. Al heb ik nog steeds moeite met “wanneer stoppen” en wil ik alsmaar dingen verbeteren.
4 Comments
Pfffffff, is toch helemaal niet saai!!! Door die verschillende tinten is hij prachtig en mooi rustig!!! Mooi idee, zo’n verstopte brief, word er alleen beetje nieuwsgierig van 😉 nee, echt, ik vind hem ontzettend mooi!!!! En eigenlijk begin je elke dag opnieuw toch???
Knuf!!!
Margriet
Ow wat klinkt dat toch leuk: nicht Marmod 😉 maar deze nicht herinnert zich niet zoiets moois gemaakt te hebben als dit. Hoe je het doet, doe je het, maar ik vind het weer fraai. Ik moet mijn verf-angst gaan overwinnen, dat is wel duidelijk. Was de brief aan jezelf?? Ach waar bemoei ik me mee …
Verven is leuk! En niet eng… gewoon kwakken en de kwast of schildersmesje laten gaan… Uit een tube huppatee op het papier! Hier en daar een dot gesso en eventueel met een voorwerp wat structuur dippen of tekenen ofzoiets.
Die brief was aan mijzelf, gewoon opgeschreven wat ik op dat moment dacht. Niks diepzinnigs gewoon een moment van “blauw-zijn”, in mineur dus. Heb die onzin maar snel weer bedekt met verf, gesso en een stukje servet. Ben dol op servetten. Een stof-applicatie (of hoe zoiets maar heet) en een stukje kant. That’s it…
That’s it zegt ze dan, nou, ik heb dat kunstwerkje gister in het echt gezien……………….MOOI!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!