Ik heb me jaren afzijdig gehouden van wereldnieuws, ellende en realiteit. Heb zitten gillen bij de nodige psychs om al die ellende. Zij konden mij alleen vertellen “dat het bij het leven hoort.” Ze hebben gelijk, ik weet het. Ik ben een struisvogelwatje. Ik zit te grienen bij tweets, weblogs en youtube. Ik foeter en spam bij winkeldiefstal en ik voel mij meer en meer een groter watje.
Niks meegemaakt? O, jawel hoor. Heb mijn rugzakje ook gevuld. Ik ben blij dat ik nog leef om al die ellende mee te kunnen maken. “Verharden”, is dat het toverwoord? Doet iedereen dat niet? Worden we juist daardoor niet ongevoeliger en werken we zo niet meer ellende in de hand? Verschuilen we ons dan niet teveel achter de smoes “zelfbehoud”? Maar wat moet je anders? Ik weet het niet meer hoor. Ik ga geloof ik maar gewoon verder met mijn Struisvogelpolitiek want ik ben te laf om te schreeuwen. Ik ga wat knutselen, tasjes naaien en vriendelijk die meneer met die paar boodschapjes voorrang geven bij de kassa. Ja, dat is mijn leven. Wat een afgang, wat een dom en vruchteloos vullen van tijd. Bah! Ik heb het wel even gehad. En dit logje? Heeft ook geen enkel nut. Ik ga fietsen….
