Gespeeld met een kaart uit 1971. Gekregen van een vriend uit Disney World Florida.
2 Mixed-media spreads Art-journal
Goh, wat ziet die titel er eigenwijs uit. maar zo schijnt dat wel te heten. Ik noem het gewoon kwakken en plakken, maar goed, dat snappen de meesten niet.
Het hobbykamertje is eindelijk opgeruimd en ik kan weer wat doen zonder dat de hele handel omvalt tijdens het keren van mijn lijf en leden. Dus ben ik aan het werk gegaan met een nieuwe opdracht. Voor een theatervoorstelling maak ik 2 poppen, een waternimf stokpop en een breedbekkikker a la Muppet. Daar laat ik binnenkort wel wat kiekjes van zien.
En natuurlijk de 2 spreads in mijn art-journal “Fun”. Moet er weer even een beetje inkomen…
Struisvogelwatje
Ik heb me jaren afzijdig gehouden van wereldnieuws, ellende en realiteit. Heb zitten gillen bij de nodige psychs om al die ellende. Zij konden mij alleen vertellen “dat het bij het leven hoort.” Ze hebben gelijk, ik weet het. Ik ben een struisvogelwatje. Ik zit te grienen bij tweets, weblogs en youtube. Ik foeter en spam bij winkeldiefstal en ik voel mij meer en meer een groter watje.
Niks meegemaakt? O, jawel hoor. Heb mijn rugzakje ook gevuld. Ik ben blij dat ik nog leef om al die ellende mee te kunnen maken. “Verharden”, is dat het toverwoord? Doet iedereen dat niet? Worden we juist daardoor niet ongevoeliger en werken we zo niet meer ellende in de hand? Verschuilen we ons dan niet teveel achter de smoes “zelfbehoud”? Maar wat moet je anders? Ik weet het niet meer hoor. Ik ga geloof ik maar gewoon verder met mijn Struisvogelpolitiek want ik ben te laf om te schreeuwen. Ik ga wat knutselen, tasjes naaien en vriendelijk die meneer met die paar boodschapjes voorrang geven bij de kassa. Ja, dat is mijn leven. Wat een afgang, wat een dom en vruchteloos vullen van tijd. Bah! Ik heb het wel even gehad. En dit logje? Heeft ook geen enkel nut. Ik ga fietsen….
Ben ik nou zo naief?
Of goedgelovig… niet van deze tijd?
Sta ik in een winkel en zie ik 3 personen, 1 man en 2 vrouwen, hun tassen vullen met kleding en andere spulletjes. Grote shoppers, gewoon open en bloot. 1 Vrouw met een tas en rits die netjes wordt dichtgezipt. Ik sta er bijna bovenop. Ze babbelen wat, schijnbaar heel ontspannen en o zo “gewoontjes”. Op de valreep worden er twee kleinigheden, een hemdje en broekje of zoiets, uit het schap gepakt en het trio loopt naar de kassa. Ik ga er naar kijken, van een afstandje maar wel duidelijk zichtbaar. En ja hoor… alleen die 2 ‘kleinigheden’ worden op de band gelegd, afgerekend en al babbelend loopt het trio naar de uitgang. Ik loop naar de kassière en zeg “Die personen hebben meer in hun tas gestopt dan dat ze hebben afgerekend’. Het meisje kijkt me verschrikt aan. Zo ook de andere klanten in de rij. Ik zeg het nog een keertje. Alleen verbazing is de reactie. Ik begin me bijna schuldig te voelen dat ik het heb gemeld. ‘Nou’, denk ik, ‘daar schiet ik ook niks mee op’. En ik loop naar een leidinggevende (denk ik) die staat te inventariseren. ‘Ik heb net een winkeldiefstal gezien en gemeld bij de kassa. De daders lopen nog buiten denk ik.’ Ik geef een beschrijving en krijg als reactie ‘Dankuwel dat u het heeft gemeld’. Ook deze medewerkster lijkt verder geen actie te ondernemen. Ze loopt door de winkel en verdwijnt tussen de schappen. Ze gaat niet naar kantoor en niet naar buiten. Misschien heeft ze een mobieltje op zak? Zou kunnen. De daders zijn inmiddels al een eind verder….
Ik sta inmiddels heel verontwaardigd te zijn en mijn knieën beginnen te bibberen. Ja, ik beleef dit ook niet dagelijks en vind het best spannend en vervelend. Ik blijf nog even zichtbaar in de buurt hangen, voor het geval dat…
Nou, tevergeefs. Ik reken af bij een andere kassière. Ik wou naar die andere, maar die moest net even weg, een prijs controleren….
Ben ik nou zo naïef? Wordt er tegenwoordig niks meer aan winkeldiefstal gedaan en volstaat een doorberekening in de prijzen? Bah, wat een k*twereld…
Mijn “dagboeken” (journals), mixed media enzo…
Nee, het zijn geen dagboeken in de traditionele zin des woords. Het zijn “boeken” waarin ik klieder, plak, frutsel. Kortom, ik plak alles in zo’n journal wat je maar kwijt kan in een boek. Google maar eens op ‘mixed media of ‘art journal‘. Vaak neem ik een thema of gebeurtenis, soms begin ik gewoon met een willekeurig kleurtje verf of een plaatje. Ik teken, plak, naai, haak, borduur, schilder van alles… wat er maar in me opkomt op dat moment. Zo heerlijk om te doen. De boeken bind ik zelf of ik neem een oude bestaande agenda, oud boek of vouw een kalender tot een handzaam formaat. Maakt niet uit, als er maar op gekliederd kan worden. De pagina’s die ontstaan zijn in mijn geval nooit van tevoren bedacht, ze ontstaan tijdens het proces en verrassen mijzelf meestal ook.
Het is iets wat in ons land nog niet zo heel erg bekend is, maar ik zie toch steeds meer mixed media (art)journals verschijnen op internet en in mijn omgeving. Hier op dit weblog kom je verschillende journal-pagina’s van mij tegen. Zoek maar op ‘journal of ‘art journal’. Kijk bij de categorieën of bovenin het menu, er staat genoeg op dit weblog. Ook het ‘Wreck This Journal’ (WTJ), ‘This is not a book’ en ‘Mess’ van Keri Smith zijn journals. Er is zelfs een ‘Wreck This App’, een digitale versie van het WTJ, voor de iPad te downloaden. Maar daar begin ik niet aan. Ik wil kliederen 😉
In de afgelopen jaren is de stapel “bruikbaar materiaal” erg gegroeid en al dat spul kan ik nooit tijdens mijn leven in journals plakken. Dus heel veel gaat weg. Ik probeer eerst het een en ander te slijten via een verkoop-pagina op dit weblog en op een markt waar ik binnenkort ga staan. Wie weet wordt ik rijk 😉 Maar voordat ik mijn kasteeltje in Frankrijk of mijn 2e huis in Noorwegen ga kopen blijf ik lekker door knutselen en frutselen in mijn overvolle hobbykamertje.
Wat doe je als je wilt opruimen?
De meeste mensen gaan dan… eh… opruimen… Dat houdt in dat je spulletjes sorteert, de rommel weggooit, bruikbare spulletjes naar de kringloop brengt en dat wat je wilt houden netjes en overzichtelijk een plekje geeft. Dat zouden de meeste mensen doen denk ik. Ikke niet… daarom kom ik ook nooit door de “rommel” heen. Mijn handicap is dat ik voortdurend prikkels krijg wanneer ik bezig ben met de bult “troep”. Mijn creatieve hersenhelft maakt dan in gedachten allerlei andere “troep” van elk lapje stof, kantje, boekje, frutsel, dop, oude kleren, versleten dekbedhoezen… Soms is dat echt een plaag. Want voordat ik het door heb “moet” ik toegeven aan die impuls en zit ik vervolgens tussen de bult te knutselen, naaien, schilderen, haken… weet ik veel. Ik vergeet dan alles om me heen en kom dan na een tijdje plotseling tot besef dat er ook nog wel eens iets anders moet gebeuren en stap dan ook zo weer in mijn andere, meer levensbehoeftige bezigheden. Ik vergeet dan meteen ook weer dat ik eigenlijk aan het opruimen was… Met als gevolg dat de “troep” alleen wordt verplaatst en verandert van vorm en doel. Mijn hobbykamertje wordt steeds kleiner en ik steeds chaotischer.
Maar weet je… ik vind het zo leuk. Dat uitvinden, gepruts en geknutsel. Eigenlijk heb ik geen last van die “troep”… alleen geen ruimte genoeg waardoor ik nooit iets meer kan vinden en dat dan maar weer koop omdat ik het toch moet gebruiken. Met als gevolg… juist… Het wordt veel te druk in mijn huis en mijn hoofd, en gezien mijn groeiende leeftijd en mijn afnemend geheugen gaat dat echt een probleem worden. Wat zeg ik? Het is al een probleem. Ik ontken de troep inmiddels al en vertoon vluchtgedrag. Dat wil zeggen… ik draai me om en ga achter de pc zitten of bezoek een kringloopwinkel 😉
Wat ik van de troep maak? Nou, miniatuurspulletjes voor mijn poppenhuishobby, art-journal-pagina’s, haakseltjes en frutsels, tassen… eh… meer weet ik zo snel niet….
[nggallery id=14]
